Τραύμα
Το τραύμα δεν είναι αυτό που μας συνέβη, είναι αυτό που συνέβη μέσα μας.
Πολλές φορές, το τραύμα δεν αφήνει ουλές στο σώμα- μέσα μας. Το πιο σκληρό κομμάτι δεν είναι το ίδιο το γεγονός, όπως λέει και ο Gabor Maté. Είναι το ότι το ζήσαμε μόνοι μας.
“Τα παιδιά δεν τραυματίζονται επειδή πληγώνονται, αλλά επειδή μένουν μόνα με τις πληγές τους”.
Παιδική ηλικία: η αρχή όλων
Η παιδική ηλικία είναι η περίοδος όπου το παιδί αρχίζει να διαμορφώνει την αίσθηση του “ποιος είμαι” και “αν αξίζω”. Όταν ένα παιδί ζει σε περιβάλλον που δεν είναι συναισθηματικά ασφαλές – όταν δεν νιώθει ότι μπορεί να εκφράσει ελεύθερα τον θυμό, τη λύπη ή την αδυναμία του- τότε μαθαίνει να “θάβει” κομμάτια του εαυτού του για να γίνει αποδεκτό.
Αυτό βέβαια, δεν σημαίνει ότι οι γονείς (οι φροντιστές) ήταν κακοί ή αδιάφοροι. Σημαίνει ότι ίσως κι΄αυτοί δεν ήξεραν πως να προσφέρουν αυτό που δεν έλαβαν.
Το τραύμα κληρονομείται σιωπηλά, από γενιά σε γενιά- μέχρι κάποιος να το αναγνωρίσει και να το φροντίσει.
Το τραύμα δεν είναι πάντα "δραματικό"
Μπορεί να μεγαλώσαμε σε “καλές οικογένειες”, χωρίς φαινομενικά προβλήματα. Αλλά αν ως παιδιά:
– Δεν νιώθαμε ελεύθεροι να δείξουμε τα αληθινά μας συναισθήματα
– Έπρεπε να είμαστε καλοί και ήσυχοι για να έχουμε αγάπη
– Μας φόρτωσαν προσδοκίες ή ευθύνες μεγαλύτερες από την ηλικίας μας
… τότε ίσως μάθαμε να προσαρμοζόμαστε, να κρύβουμε τον εαυτό μας και να βάζουμε τις ανάγκες των άλλων πάνω από τις δικές μας. Κι αυτό το μοτίβο συνεχίζεται στην ενήλικη ζωή, στις σχέσεις, στην εργασία, στην εικόνα μας προς τα έξω.
Ενήλικες που κουβαλούν παιδικές πληγές
Πίσω από τον τελειομανή, μπορεί να κρύβεται ένα παιδί που ένιωθε ότι έπρεπε να “τέλειο” για να το αγαπούν.
Πισω από τον άνθρωπο που που δεν ζητά βοήθεια, μπορεί να υπάρχει ένα παιδί που έμαθε. Πως το να έχεις ανάγκες έχει ρίσκο. Πως αν τις εκφράσεις, ίσως απορριφθείς, ντροπιαστείς ή μείνεις μόνος.
Το τραύμα δεν είναι κάτι που περνάει με τον χρόνο- είναι κάτι που διαμορφώνει τον τροπο που βλέπουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας.
Και τώρα τι;
Η θεραπεία είναι μια σχέση μέσα στην οποία μπορούμε να επανορθώσουμε εκείνη την αποσύνδεση που κάποτε μάθαμε να αποδεχόμαστε ως φυσιολογική.
Η θεραπεία δεν είναι να αλλάξεις “τον εαυτό σου”.
Είναι να θυμηθείς ποιος ήσουν, πριν χρειαστεί να επιβιώσεις.
Αν αυτό το κείμενο σου μίλησε, και θέλεις να ξεκινήσεις μια πιο ουσιαστική σύνδεση με τον εαυτό σου, μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί μου για μια πρώτη συνάντηση.
Pingback: ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Pingback: Η αλήθεια για τον εθισμό: Δεν είναι επιλογή, είναι τρόπος επιβίωσης. - psychologypoint