ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Ζούμε σε μια εποχή στην οποία τα ναρκισσιστικά χαρακτηριστικά εκτιμώνται συχνά κοινωνικά, καθώς μια θετική, μεγαλειώδη εικόνα για τον εαυτό μας είναι αντιπροσωπευτικό στοιχείο επιτυχημένης πορείας, ιδιαίτερα σε περιβάλλοντα που συνεπάγεται κάποια έκθεση, όπως στην τηλεόραση και στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.
Ο Ehererung στο βιβλίο του «The Society of Discomfort» (2010), υπογραμμίζει το ζήτημα της εμφάνισης ενός νέου ατομικισμού στις σύγχρονες κοινωνίες, που ουσιαστικά προωθεί την αυτονομία και τα συμφέροντα του ατόμου, αγνοώντας τις ανάγκες μεγάλων κοινωνικών ομάδων. Τις τελευταίες δεκαετίες, η κουλτούρα του καταναλωτισμού ευνόησε την ανάπτυξη και την τάση προς τις αξίες αυτές που βασίζονται στον ατομικισμό και σε ορισμένες περιπτώσεις τον εγωκεντρισμό και τον ναρκισσισμό, εις βάρος αξιών όπως η αλληλεγγύη.

Πολλοί περιγράφουν τον ναρκισσισμό ως «μοντέρνα επιδημία» (Remes O., University of Cambridge, The Conversation 2016), επικαλούμενοι την ταχεία αλλαγή στην κοινωνία που έχει συμβεί στη βιομηχανική και μεταβιομηχανική εποχή. Καθώς ο κοινωνικός ιστός επιδεινώνεται, έχει γίνει πολύ πιο δύσκολο να ικανοποιηθεί η βασική ανάγκη για ουσιαστική ανθρώπινη σύνδεση. Το ερώτημα έχει μετατοπιστεί από το τι είναι καλύτερο για όλους τους ανθρώπους, στο τι είναι καλύτερο για μένα. Ο εκσυγχρονισμός της κοινωνίας φαίνεται να θέτει πρώτα τον πλούτο και τη φήμη κι όλα αυτά, σε συνδυασμό με την ανακατανομή των κοινωνικών δεσμών, έχουν δημιουργήσει έναν «άδειο εαυτό, απογυμνωμένο από το κοινωνικό νόημα».

Ο ναρκισσισμός ως όρος μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τους ψυχολόγους για να περιγράψει έναν τύπο διαταραχής προσωπικότητας, αυτόν της ναρκισσιστικής διαταραχής. Είναι ένα μοτίβο χαρακτηριστικών και συμπεριφορών που υποδηλώνουν εμμονή με τον εαυτό, αποκλεισμό άλλων ανθρώπων και την εγωιστική και αδίστακτη επιδίωξη της ατομικής ευχαρίστησης, κυριαρχίας και φιλοδοξίας. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη για θαυμασμό και μια μεγαλομανία στη συμπεριφορά, ενώ τα συναισθήματα για τους άλλους ανθρώπους απουσιάζουν. Τα πρώτα σημάδια του ναρκισσισμού ξεκινούν νωρίς στην ενήλικη ζωή και γίνονται αντιληπτά σε διάφορες πτυχές της.
Τα βασικά γνωστικά, συναισθηματικά, διαπροσωπικά και συμπεριφορικά χαρακτηριστικά περιλαμβάνουν παρορμητικότητα, αστάθεια, αναζήτηση προσοχής, χαμηλή αυτοεκτίμηση και ασταθείς διαπροσωπικές σχέσεις που οδηγούν σε ένα διάχυτο πρότυπο διαπροσωπικών δυσκολιών, προβλημάτων απασχόλησης και σημαντικής ψυχοκοινωνικής δυσφορίας.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι δεν έχουν όλοι οι ναρκισσιστές διαταραχή ναρκισσιστικής προσωπικότητας (NPD), καθώς ο ναρκισσισμός είναι ένα φάσμα. Οι άνθρωποι που βρίσκονται στο υψηλότερο άκρο του φάσματος είναι εκείνοι που ταξινομούνται ως NPD, αλλά άλλοι, που εξακολουθούν να έχουν ναρκισσιστικά χαρακτηριστικά, μπορεί να πέφτουν στο χαμηλότερο άκρο του ναρκισσιστικού φάσματος.
Το DSM-IV-TR απαριθμεί εννέα διαγνωστικά κριτήρια, εκ των οποίων τουλάχιστον πέντε πρέπει να υπάρχουν για να θεωρηθεί ότι ένα άτομο έχει ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας. Αυτά τα εννέα κριτήρια είναι: 1) η έντονη αίσθηση αυτο-σπουδαιότητας, μεγαλομανείας και αλαζονεία, 2) φαντασιώσεις τελειότητας και ανωτερότητας, 3) αίσθηση ιδιαιτερότητας και μοναδικότητας, 4) χρειάζεται τον έπαινο και την αποδοχή, 5) ισχυρή πεποίθηση πως έχει περισσότερα δικαιώματα, 6) τάση εκμετάλλευσης των άλλων, 7) έλλειψη ενσυναίσθησης, 8) ζήλια, μνησικακία, καχυποψία, 9) υπεροψία και περιφρόνηση.
Οι ασθενείς με ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας (NPD) αισθάνονται πληγωμένοι, ταπεινωμένοι και άδειοι όταν τους επικρίνουν. Συχνά αντιδρούν με υποτίμηση, θυμό και περιφρόνηση. Για να αποφευχθούν τέτοιες καταστάσεις, ορισμένοι ασθενείς με ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας αποσύρονται κοινωνικά και προσποιούνται ψευδή σεμνότητα και ταπεινότητα ως μάσκα για τις υποκείμενες ιδέες τους περί μεγαλείου. Ο θυμός και οι διαταραχές της διάθεσης είναι κοινές αντιδράσεις στην απομόνωση, καθώς και αισθήματα ντροπής και ανεπάρκειας.
Aντιμετώπιση και Πρόληψη
Για την αντιμετώπιση των συμπτωμάτων της ναρκισσιστικής συμπεριφοράς, θεωρείται χρήσιμη μια διαδικασία αυτογνωσίας μέσω ψυχοδυναμικής ψυχοθεραπείας, γνωσιακής συμπεριφορικής θεραπείας και όπου κρίνεται χρήσιμη, συνιστάται και η χορήγηση φαρμάκων (Dieckmann E, Behary W., 2015).
Ως προς την πρόληψη, ο άνθρωπος πρέπει να μάθει από την παιδική του ηλικία να γνωρίζει τον εαυτό του, να προσπαθεί να κατανοεί τα συναισθήματα και τις σκέψεις του, τις δυνάμεις και τις αδυναμίες του, να ενστερνίζεται τις αδυναμίες και τις ιδιαιτερότητές του ενώ ταυτόχρονα έχει μια υγιή τάση προς την τελειότητα, η οποία διαφέρει από τελειομανία.
Κατανοώντας και γνωρίζοντας τον εαυτό μας μέσω μιας διαδικασίας αυτογνωσίας, θα ξέρουμε τι πρέπει να διορθώσουμε, αλλά θα μπορέσουμε και να κατανοήσουμε καλύτερα τους γύρω μας. Ίσως έτσι φτάσουμε ένα βήμα πιο κοντά στην προσωπική μας ολοκλήρωση. Ό,τι μας συμβαίνει είναι πηγή έμπνευσης, έρευνας και μάθησης.
Pingback: Ντροπή: Από πού προέρχεται και γιατί τη νιώθουμε. - psychologypoint